Net als de horizon zelf, is de overgang van werkelijkheid naar verbeelding niet scherp te trekken. Hemel en aarde worden met elkaar verbonden door het blauwe, grijze of groene licht waarvan een deel onderweg verdwaalt of gewoon zoekraakt. Over dat wat we zoal op dat grensvlak zien of daar ín zien, gaan de foto’s van deze serie.
Eén blik op de horizon en de kans is groot dat mijn verbeelding er met me vandoor gaat. Ik ga in gedachte de halve wereld over, zie de rest mijn leven aan mij voorbij trekken of beland daar waar mijn emoties zitten en de rekeningen worden opgemaakt. Ik hou van de verte, van ginder, van de horizon.
De horizon ligt niet alleen vóór-, maar ook achter ons. Kijken naar die verre, vage streep kan ons zo maar voorhouden wat we al dan niet onbewust hebben nagelaten, ooit helemaal anders hadden willen doen of achteloos van tafel hebben geveegd. Kijken naar de horizon is een tijdloos avontuur.